صبا گو آن امیر کاروان را
مراعاتی کند این ناتوان را
***
ره دور است و باریک است و تاریک
بدوشم می کشم بار گران را
***
به بیند این دل افسرده ام را
به بیند این رخ چون زعفران را
***
به بیند سر بسر غم روی غم را
به بیند دم بدم اشک روان را
***
مراعاتی کند شاید که بینم
جمال جانفزای همرهان را
***
خوشا حال سبکباران راهش
خوشا آن مردم روشن روان را
***
خوشا آنکو به سرّ خویش دارد
حضور واقف سرّ و عیان را
***
که آمد دین و دیو و مرد دینی
مثال برّه و گرگ و شبان را
***
خوش آنکو دل به دلبر داد و گفتا
ندارم من هوای این و آنرا
***
خوشا آنکس که در راه رضایش
دهن بست و نیالوده دهن را
***
خوشا آنکس که نگرفتت کامی
ره دو نان نادان زمان را
***
نگارا ز انچه اندر سینه دارم
ندارم قدرت نطق و بیان را
***
بسوزان سینه ام را تا که دودش
بگیرد از کرانه تا کران را
***
و یا کن جلوه ای ای دلستانم
ستانم دلستان انس و جان را
***
خدا را ای خور خاور شتابی
که تا گیرد حجاب شب جهان را
***
که شب از درد بیدار است بیمار
نمی یابد ز دست او امان را
***
بیا ای شب که تا اندر دل تو
نوازم نغمۀ آه و فغان را
***
مگر تا اندر آن آه و فغانم
بیابم لطف یار مهربان را
***
مگر تا آن مه شب زنده داران
فروزد از فروغی جسم و جان را
***
مگر تا زان طبیب عیسوی دم
بکف آرم حیات جاودان را
***
بیا ای شب که دارم با تو رازی
بپرسم از تو سیر کهکشان را
***
ز سبحان الذی اسری بعبده
عروج حضرت ختمی مکان را
***
ز پیک ترجمان سرّ قرآن
بیان سورۀ قدر و دخان را
***
بیا ای شب که تا بی پرده سازم
درون پرده ات راز نهان را
***
بیا ای شب که اندر ظلمت تو
بیابم عین آب حَیَوان را
***
بیا ای شب که تا در سایۀ تو
تماشایی نمایم آسمان را
***
که هر اُستاره ای دارد زبانی
برای آنکه میداند زبان را
***
بدیم عین ثور و قلب عقرب
کمربند میان توأمان را
***
بگفتم چشم و دل روشن کسی را
که اندر راه او بسته میان را
***
جوانی شد حسن پیری رسیده است
خدایا رحم کن این پیر و جوان را
دیوان اشعار صفحات ۱۹،۲۰،۲۱،۲۲
