دیوان حضرت استاد علامه حسن زاده آملی

-------------------------------------قصیدۀ صحراویه------------------------------------

گر نه کارت دلبری و غارت و یغماستی                                                                                                                                                                                                     پس چرا اینسان جمال خویش آراستی

گر نه شیدای تو ام ایشاهد یکتای من                                                                                                                                                                                  پس چرا جوش و خروشم در دل شبهاستی

نی که من تنها شدم شیدای آن حسن آفرین                                                                                                                                    هر کجا رو آورم صدها چو من شیداستی

در شکنج تار تار زلف افشانت همی                                                                                                                                                                                                                  یکجهان آشفته اندر غلغل و غوغاستی

چون تو صاحب دولت حسن و بها در روزگار                                                                                                      من بچشم خویشتن هرگز ندیدم راستی

به چه معشوقی که خود هم عشقی و هم عاشقی                                                                    وه چه جادویی که هم با ما و هم بی ماستی

سالها در جستجویت کوه و هامون گشته ام                                                                                                                                                      همچو آن ماهی بدریا کآب را جویاستی

هم دل و هم دلبر و هم جان و هم جانانه ای                                                                                                                                                  هم انیس و هم مونس رندان بی پرواستی

هم ره و هم رهرو هم یاری و هم یاوری                                                                                                                                                                 علّت اولایی و هم غایت قصواستی

ظاهر و باطن تویی و اول و آخر تویی                                                                                                                                                           ای تویی آنچه که پیداهست و نا پیداستی

عرش و فرش و عقل و نفس و لوح و کرسی و قلم                                                                                                                                               جملگی از پرتو آن جان جان بر پاستی

------------------------------------------170---------------------------------------

ذات پاکت را چه بتوان گفت کز روی مثل                                                                                                                      هفت دریا قطره ای نسبت به آن دریاستی

نی غلط گفتم که نسبت را در آنجا نیست راه                                                                                                                                                         برتر از افکار و از اوهام و از آراستی

کیستم من تا کنم دعوی عشق و عاشقی                                                                                                                                                            عشقبازی کار یکرنگان شیر آساستی

لذت آنی فانیّم چه میآید بکار                                                                                                                                                                                                                                                                                              لذت دیدار خود ده بی کمی و کاستی

کام از شیرینی حلوا چه یابد بهره ای                                                                                                                                                                                                                                            یاد ذات پاک تو شیرینتر از حلواستی

تن چو ساحل دل چو دریا یادت ای جانانه ام                                                                                                                                                  اندرین دریای دل هر لحظه گوهر زاستی

جان که از فیض حضورت مانده بی نور فروغ                                                                                                                             نیست زنده بیشک اندر زمرۀ موتاستی

هستی و هستم ولیکن هستی و من نیستم                                                                                                                                                       هستیم چون سایه ای از پرتو بیضاستی

من که هستم وصف بینائی و دانائیم هست                                                                                                                                                     پس بود اصلی که هم دانا و هم بیناستی

چونکه هستی من از آن هستی مطلق بود                                                                                                                                                           پس مرا وابستگی با کّل هستیهاستی

من ندارم قدرت وصف قد و بالای تو                                                                                                                                                                                                                                          لیک دانم دلبرا بیحدّ و مرّ زیباستی

دست افشان پای کوبان یکسر از بالا و پست                                                                                                                                                        یک زبان اندر ثنای ذات تو گویاستی

---------------------------------------------171------------------------------------

عشق ذاتی منت ای دلبر و دلدار من                                                                                                                                                                                                                                              زآه آتش بار و سوز جان من پیداستی

خود تو آگاهی دلارا ما که از بی تابیم                                                                                                                                                                                                                                                مسکن و مأوای من این گوشۀ صحراستی

جلوه ها کردی و آخر کار ما را ساختی                                                                                                                                                     ایخوش آنکو همچو من از دست تو رسواستی

سر بر آور از لحد مجنونک لیلی شناس                                                                                                                                                                                                                                                                                     بین که لیلی آفرینم شاهد یکتاستی

مر ترا یک لیلی است و آنهمه جوش و خروش                                                                                                  پس چه گوید آنکه او را یکجهان لیلاستی

زاهد دیوانه را بین مست غلمانست و حور                                                                                                                                                              عارف فرزانه مست خالق حوراستی

مستم اما مستیم از بادۀ انگور نیست                                                                                                                                                               جام در دستم ولیکن از دگر صهباستی

ناتوانستم ولی در دست عین قدرتم                                                                                                                                                                 گر چه درویشم ولی دارنده ام داراستی

قاف قربانی قلب قابل در راه دوست                                                                                                                                                                 قاف قرب قاب قوسین است او ادناستی

ایخوش آنمرغ سحر در بوستان وصل یار                                                                                                                                                            از سر وجد و طرب در نغمه و آواستی

ای شب شیرین بیا کاندر هوای کوی دوست                         مرغ شب آهنگ من در شب جهان پیماستی

می نگوید مرد حق اسرار جان خویشتن                                                                                                                                                            تا گه نا بخرد نگوید احمق الحمقاستی

--------------------------------------------172-------------------------------------

هر شبی کاحیا بیاد دوست گردد مر مرا                                                                                                                                                    آن شب قدر استی و آن لیلة الاسراستی

طلعت زیبای مشکین شب از جیب افق                                                                                                                                                              سر برآورده که گاه خلوت و رؤیاستی

در شکنج طرّه اش دارد بسی رمز نهان                                                                                                                                                                                                            گویدم وقت لقای یار مه سیماستی

یکطرف مه از گریبان افق آمد برون                                                                                                                                                                                                                                                                                             کز جمال دلربایش لیلۀ قمراستی

یکطرف کف میزند بر کف همی کف الخضیب                                                                                                    یکطرف رامشگری زهره و زهراستی

یکطرف اهلاً و سهلاً گوی میباشد سهیل                                                                                                                                                               یکطرف مست ثریّا دیدۀ شعراستی

یکطرف اکلیل گویی تاج فرق فرقدان                                                                                                                                                             یکطرف اندر نزاع و کشمکش جوزاستی

یکطرف نیزه بدست رامح جنگاور است                                                                                                                                                                یکطرف هم ارژنی اندر کف عوّاستی

دیده از دیدار چرخ نیلگون شد قیرگون                                                                                                                                                   کاین چه غوغایی است در این گنبد میناستی

ایگروه اختران رهرو چالاک و چست                                                                                                                                                           اندرین ره مر شما را با چه کس سوداستی

هیچ آگاهید از آغاز و از انجام خویش                                                                                                                                                  یا چو من هر یک ز خود بیخود در این درگاستی

نقشۀ دنیای دار هستی آمد اینچنین                                                                                                                                                                    تا چه باشد آنچه اندر عالم بالاستی

-------------------------------------173--------------------------------------------

اندرین معنی چه شیرین گفت میر فندرسک                                                                                                                                  صورتی در زیر دارد آنچه در بالاستی

یک حقیقت بیش نبود در همه ملک وجود                                                                                              گر چه اسمایش برون از حدّ و از احصاستی

آب یک آبست کز انواع الوان و ظروف                                                                                                                                                                                                                    بینیش کاندر تعیّنهای لا یحصاستی

من بجز یک قامت زیبای هستی ننگرم                                                                                                                                                                                                              ای که فانی و گم اندر کثرت اشیاستی

نیستی بیش از یکی گر چه ترا عقل است و هوش                                                                      چشم و گوش و بینی و احشایت و امعاستی

اینهمه نقش دلارای زمین وآسمان                                                                                                                                             جمله مرآة جمال علّت اولاستی

عقل خیره ماند از سیر در اطوار وجود                                                                                                    کاین چه حکم و این چه صنع و نقشه و انشاستی

در نظام احسن عالم دمی اندیشه کن                                                                                                                                تا چه حسن است آنکه را این خانه را بنّاستی

در میان جمله نعمتهای بیحدّ و شمار                                                                                                                              عشق باشد آنکه یکتا نعمت عظماستی

عاشق صادق بود آنی که از شوق و شعف                                                                                                                                     دیدگانش در ره معشوق خون پالاستی

دور کن از خویشتن اهرمن ما و منی                                                                                                                                                       زآنکه جمله اوست دیگر نی من و نی ماستی

سر بنه بر آستانش تا که گردی سرفراز                                                                                                                                                                  سرفرازان را تبارک تاج کرّمناستی

----------------------------------------174-----------------------------------------

ایخوش آن نیکو سرشتی کز سر سوز و گداز                             در حضور است و دلش گویا به یا ربّاستی

بندۀ فرخندۀ رضوان وصلش را نگر                                                                                                                                                                     شاد در بأسا و در سّرا و در ضرّاستی

خویشتن را ده بدست صاحب دار وجود                                                                                                                                                             تا که یابی با که اندر منظر و مرآستی

ایکه دوری از بهشت قرب یزدان مجید                                                                                                                                                                عقل نبود آنکه داری نام او نکراستی

تا نیابد گوش تو تسبیح سنگ و آب و گل                                                                                                                                                         گوش نبود آنکه داری صخرۀ صمّاستی

تا نه بگذشتی بپای خویشتن از روی آب                                                                                                                                                              وانکه غرق گردآب سیرت عمیاستی

من قیامت را بچشم خویش می بینم کنون                                                                                                                                                           ایکه پنداری قیامت بهر تو فرداستی

ار گشایی دیدۀ دل را ز روی معرفت                                                                                                                                                                                                                                                 در وجود پشّه یابی آنچه در عنقاستی

مرغ جانرا از حضیض زجس نفست کن رها                                                                                                زانکه جایش اوج قدس سدره و طوباستی

جمله اشیا مظهر اسمای آدم وآدمی                                                                                                                                                               مظهر و مجلای خاص علّم الاسماستی

بوالعجب سرّی ز پیر خویشتن دارم بیاد                                                                                                                                                              گفت انسان معدن انواع گوهرهاستی

جام جم داری و جایی را نمی بینی چرا                                                                                                                                                                                                                                                                                       آفتابی و ولی در ظلمت ظلماستی

--------------------------------------------175--------------------------------

گر چه هر موجود اسم و مظهر اسم حق است                                                                                                                                       لیک آدم هست کورا آیت کبراستی

بگذر از نام و سپس در خود نگر تا کیستی                                                                                                                                                                                                                            تا بکی در قید الفاظ الف با تاستی

تن غلاف و جان بود شمشیر تاشمشیر چیست                                                                                                                                                                                          خود غلافش گیر کز بیضاست یا صفراستی

سالک آواره را اندر ره دیدار یار                                                                                                                                                                                                                                                                  کی هوای گیر و دار محنت دنیاستی

رستگاری بایدت ایمرد بخرد این سخن                                                                                                                                                از نبی برخوان که خیر الزاد التقواستی

نفس تو اعدا عدو است و نگردد رام تو                                                                                                                                                     بدتر از شیر و پلنگ و مار و اژدرهاستی

گر بدلسوزی ره خیرت هدایت می کند                                                                                                                                                          بالله اندر آن هدایت قصد وی اغواستی

بطن و فرج و عین و سمع و فکر و فم را حفظ کن                                                                                                                                                  تا بیابی آنچه را در راه او پویاستی

گر چه منزل گفته اند از هفت تا هفتصد هزار                                                                                                                                         گویمت یک منزل است آن نفس بی پرواستی

خود چه سودی بخشدت از گفته های ناصواب                                                                                                                                                  کز چرا امروز سرما نیست و گرماستی

تن بباید در خضوع و دل بباید در خشوع                                                                                                                                                              گر ترا میل صعود عالم اعلاستی

منبر افرشتگان و عرش رحمن است دل                                                                                                                                                        دل بدست آور که دل سرمایۀ احیاستی

------------------------------------------176-----------------------------------

دل بود آنی که گیرد دمبدم فیض خدا                                                                                                                                                    ور نه آندل نیست سنگ هرزۀ خاراستی

دل بود آنی که در اطوار سیر خویشتن                                                                                                                                                         در جهاد نفس شیر بیشۀ هیجاستی

هر چه شد اشکسته از قدرش بکاهد بیشکی                                                                                            جز که دل چون بشکند ارزنده تر کالاستی

خانه چون بشکست از وی میگریزد اهل بیت                                                                                                                                        خانه دل شد شکسته منزل مولاستی

گو که لله است ربّالعالمین آنچه مرا                                                                                                                                                                                                              از صلوة و از نسک از مردن و محیاستی

خویشتن را وقف حق کن تا شود حق وقف تو                                                                                                                                                                                              زان سپس بینی خدایت چشم و دست و پاستی

بین گدای خوشه چین ملک فیضش را همی                                                                                                                 خوشه چین درگهش اسکندر و داراستی

گر ز خواب غفلتت بیدار گردی بیگمان                                                                                                                                                              دمبدم آنگه ترا فریاد وانفساستی

در حساب کار خود میکوش زیرا در جهان                                                                                                               با حسابست آنچه از سفلی و از علیاستی

جمع کردی این و آن از باغ و راغ و سیم وزر                                                                                                                                            جمع پنداری و جمعت جملگی منهاستی

دامن آزت فرا چین و سر آسوده دار                                                                                                                                                                                                                                                                                  دشمن آز است با تو در پی ایذاستی

از هم اکنون داعی حق را بحق لبیک گوی                                                                                                                                               ور نه از ربّ ارجعون در پاسخت کلّاستی

---------------------------------------------177-----------------------------

با صفات خویشتن محشور خواهی شد همی                                                                                                                                     بنگر آنرا مبتلای مالیاخولاستی

زین سپس مائیم و آنچه دردل کاشتیم                                                                                                                                                                                                                                                                  نی دگر ما را الی و نی دگر حتّاستی

قیر قیر است و نگردد شیر اندر عالمی                                                                                                                                                                                                       آنچه در این نشأه ای در نشأه اخراستی

ذاتی شیء هرگز از ذاتش نمی گردد جدا                                                                                                                                                                                                                                                        پس بدائم دوزخ یا جنّة المأواستی

این نه من گویم که حق فرموده است اندر کتاب                                                                                 هر که اینجا هست اعمی آنجهان اعماستی

دانش آن نبود که مشتی اصطلاحاتت بود                                                                                                                                               گر چه خود از حکمت اشراق یا مشّاستی

دانش آن باشد که از عین الیقین ملک دل                                                                                                                                                  جوشش اسرار حق را دمبدم شایاستی

نقل از لفظی به لفظی کی کمالی آردت                                                                                        ایکه دل خوش کرده ای دوخ است کان حلفاستی

علم رسمی سر بسر جز قیل وقالی بیش نیست                                                                                                                                                  علم نی دانستن اعمال ما و لاستی

نغز گفتار سنایی را شنو از جان و دل                                                                                                                                                                                                                                                                                     قبلۀ کل نانویسا بود وناخواناستی

حق تجلّی در کتاب خویشتن بنموده است                                                                                                                                               لیک کو آن بنده ای چشم دلش بیناستی

هست قرآن سفرۀ پر نعمت ربّ رحیم                                                                                                                                                                                                                                                 صورت کتبیّه پیغمبر و الاستی

--------------------------------------178------------------------------------

اهل قرآن باش گر مقصود تو حاصل نشد                                                                                                                                                        گو فلانی ژاژخای و ریش کاو آساستی

حیرت اندر حیرت اندر حیرتم از خویشتن                                                                                      کیست این شخصی که او را این قد و بالاستی

گاه بیدار است و گاهی خواب و گاهی شادمان                                                                                                                                                 گاه بینی دود آهش از دلش برخاستی

چیست نطفه چیست صورت کیست صورت آفرین                                                                                                                             صورتی از آب یا رب این چه معمّاستی

نی که تنها صورت من موجب حیرت بود                                                                                                                                        هر چه را می بنگرم آن نیز حیرت زاستی

گاه مرغ جانم از بند تنم آید برون                                                                                                                                                                                                                                                                  کی مرا در وصف آنچه بیندش یاراستی

هین منم گوینده یا گوینده باشد دیگری                                                                                                                                                         از سر انصاف گویی دیگری گویاستی

کیستم یا رب که از سرّم ندارم آگهی                                                                                                                                                            زین مصیبت دائمم فریاد و واویلاستی

درد ما را نی دهد اسفار صدرایش شفا                                                                                                                                                           نی علاجش از شفای بوعلی سیناستی

حیف کز عمر گرانمایه بری نا برده ایم                                                                                                                                                                                                                                                                           حاصل پیری و برناییّ ما درداستی

دل چه خوش داری بچیزی تا لب گور است وبس                                                                                                                                             ای برادر آن طلب کن بهر تو پایاستی

دل اگر باشد بسی سهل است روزه در تموز                                                                                                                                                    حال ار باشد بسی کوته شب یلداستی

---------------------------------------------179---------------------------------

شور گر باشد شود دشوار آسان همی                                                                                                                                                           سوز گر باشد نه بیم سوزش سرماستی

عشق گر باشد کتل ها را همی پیموده گیر                                                                                                                           مهر گر باشد همی خرزهره چون خرماستی

                                                                                                                                                       قدسیان احسنت گویان با حسن گفتند دوش

                                                                                                                                                           رشتۀ نظم است این یا لؤ لؤ لا لاستی

28شهریور------------------------------پندپدر--------------------------1348ه ش

ای پناه بلندی و پستی                                                                                                        ناخدای سفینۀ هستی

نامه ام را بنام تو انشا                                                                                                           می نمایم بدخترم اهدا

بشنو ای دخت مهربان حسن                                                                                           ای فدای تو جسم وجان حسن

گوش دل باز کن به پند پدر                                                                                                          پند شیرین سودمند پدر

تا سرافراز روزگار شوی                                                                                                                   بندۀ خاص کردگار شوی

دخترا روز بازیت بگذشت                                                                                                          روزگار مجازیت بگذشت

تن همی زنده ز اب و نان باشد                                                                                                علم آب حیات جان باشد

-----------------------------------------180------------------------------------

در چنین روزگار آلوده                                                                                                                     با خدا باش و باش آسوده

سخنی نیست اندرین درگاه                                                                                                                                 بهتر از لا اله الا الله

دختر پاک همچنان مریم                                                                                                                        میشود با فرشتگان همدم

گر نبد پاک و پارسا مریم                                                                                                                               کی شدی با فرشتگان محرم

چون ز همزادگانش بهتر شد                                                                                                                      مادر عیسی پیمبر شد

دامن پاک و پارسا باید                                                                                                              تا به مهد پیمبری شاید

فاطمه آن مهین زن عالم                                                                                                                        گر چه بُد دخت حضرت خاتم

گر با فرشته هم کلام نبود                                                                                                                مادر یازده امام نبود

گر نه پاک و نه پارسا بودی                                                                                                                      کی به افرشته آشنا بودی

گر نه پاک و نه پارسا بودی                                                                                                               کی در او سرّ ماسوا بودی

گر نه پاک و نه پارسا بودی                                                                                                                               کی ز دیگر زنان جدا بودی

گر نه پاک و نه پارسا بودی                                                                                                     چو پدر کی خدا نما بودی

---------------------------------------181----------------------------------------

در ره حق هر آنچه خواهی کوش                                                                                                        سخن از حق زن و دگر خاموش

هر که از حکم حق گریزان است                                                                                               چون ز دستور دال شد آن است

آنکه را جان با صفا باشد                                                                                                              در همه حال با خدا باشد

با خدا از هوای خود دور است                                                                                                                                                                                                                                                                                                با حضور است و نور در نور است

در سرانجام کار خویشتن است                                                                                                                                                                                                                                                                                                فارغ از قال و قیل ماو من است

سخن ناروا نمیگوید                                                                                                                            قدمی نابجا نمی پوید

                                                                                                                                                                     چو حسن زاده رستگارش بین

                                                                                                                                                                        از بدی پاک برکنارش بین

سلخج2سنه1387-----------------------دفترکل-----------------------شهریور1346

ای خداوند کریم کارساز                                                                                                                   سوی تو آورده ام روی نیاز

ای تو جمله آرزوهای حسن                                                                                                                                                                                                                                                                                               ای بیادت های و هوهای حسن

ای تو اسطرلاب و رمل و تخت من                                                                                                                                                                                                                                                                                    فرد و زوج و شکل وبیت بخت من

-------------------------------------182-------------------------------------------

گر بود طالع هزاران جود له                                                                                                   دست ما و ذیل بای بسمله

علم خواهم از تو ای نیکو خصال                                                                                              نی ز سطر و نقطه قرن الغزال

نصرت ار چون قبض خارج داخل است                                                                                                    بی مدد از تو تمامی باطل است

اجتماعش فرقت و عتبه عتب                                                                                                       حمره جمره باشد و لحیان لهب

اتصال و جمع اندر انفصال                                                                                                     در طریق عقله انکیسی عقال

غیب خواهم از تو ای دانای غیب                                                                                                                                                                                                                                                                    نی ز سهم غیب و سمت و ظل و جیب

ای تو اوتاد من و اوتار من                                                                                                        ای تو جفر جامع اسرار من

راز خواهم از تو حیّ لایموت                                                                                                نی ز اسطرلاب بیت عنکبوت

وای بر من وای بر احوال من                                                                                               پای بند من شده آمال من

جان ما خود دفتر کلّ حق است                                                                                                                                                                                                                                                              مظهر حق است و از حق مشتق است

علّم الاسما که آمد در نبی                                                                                                   نیست وقف خاص انسان نبی

دو نبوّت هست وقف خاص و عام                                                                                    خاصّ تشریعی و عام آمد مقام

-----------------------------------183-------------------------------------

این مقامی تا قیامت ای همام                                                                                                هست باقی و ندارد اختتام

لیک تشریعی بدون ارتیاب                                                                                              ختم شد بر حضرت ختمی مآب

آنمقامی را ولایت حائز است                                                                                                             پس ولی را این نبوّت جائز است

این دو را از یکدگر می ده تمیز                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             فهم کن از نقل و عقلت ای عزیز

چون ولی اسمی ز اسمای خداست                                                                                                                                                                                                                                                                          همچو دیگر اسمها بی انتهاست

او ولیّ دنیی است و آخرست                                                                                                                                                                                                                                                                    همچنانکه قاهر است و فاطر است

پس مقامی باقی است و دائم است                                                                              مظهر اسم ولیّ قائم است

لیک چون نبود ز اسمایش نبی                                                                                                 منقطع گردد چرا باشی غبی

حال برگو از ولایت تا کنون                                                                                                رتبت تو از مقامی هست چون

ای دریغا روزگار روزکار                                                                                                        رفته از دست و نمانده روزگار

در جوانی آرزو بسیار بود                                                                                                  وای دل کو غافل از دلدار بود

گه بمشّاقی بنزد اوستاد                                                                                                           این بود قدّ الف و آن چشم صاد

----------------------------------------184-----------------------------------

گاه در تحصیل فقه و در اصول                                                                                               گاه اندر بحث ارباب عقول

گاه سرگرم به اسطرلاب و زیج                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          گاه در مستحصله بوده است گیج

گاه تدریس اکر بود و اصول                                                                                                  گاه اندر ردّ و گاهی در قبول

گاه در تألیف و تصنیف کتاب                                                                                                   گاه در فکر سؤال و گه جواب

دل باوفاق و عدد همراز بود                                                                                                   با مجسطی واکر دمساز بود

                                                                                                                                                                                                                                             آمده عمر حسن اندر چهل

                                                                                                                                                                                                                                             هست از عمر چهل ساله خجل

ج1------------------طرّۀ عشق شکن در شکن است-----------------------------1392

گفت رندی ز سر وجد و سرور                                                                                                            چشم بد از نظرم باد بدور

چه عجب زآنچه که من میدانم                                                                                                        اینچنین طائر خوش الحانم

----------------------------------------185----------------------------------

همه از دست شده و او شده است                                                                                            انا و انت و هو هو شده است

نه که دور و نه که نزدیک بود                                                                                             نه که روشن نه که تاریک بود

مثل ماهی و آب است غلط                                                                                                              که بود برتر از اینگونه نمط

جسم اندر نظرم عقل شده است                                                                                                                                                                                                                                         زانکه عقل است چنین نقل شده است

حاش لله که چو من او گردد                                                                                                    انای پیزریم هو گردد

لیک چون عشق بجوش آمده است                                                                                          دل عاشق بخروش آمده است

عشق معشوق شود مالامال                                                                                                   محو معشوق شود در آنحال

لا جرم آنچه که عاشق گوید                                                                                                 همه را عشق موافق گوید

باز زان نکته که در دل باشد                                                                                             چه توان گفت که مشکل باشد

درس عشق است و الفبائی نیست                                                                                              لایق او دل هر جائی نیست

بحر مسجور یکی موج وی است                                                                                                                                                                                                                                                                                                             بیت معمور پر از فوج وی است

دفتر عشق دل پاک بود                                                                                                        سرّ او در سر بی باک بود

----------------------------------------186------------------------------------

کار عشق است و هوسرانی نیست                                                                                            ای برادر به سخندانی نیست

دیده از غیر خدا دوختن است                                                                                                درس سر باختن آموختن است

هردلی بوتۀ این آتش نیست                                                                                           هر سری پوتۀ این سازش نیست

دلت ار زآب و گلت خوش باشد                                                                                                 دلم از عشق پر آتش باشد

ظرف لغو است زمانت ببرم                                                                                                        من بیک ظرف دگر مستقرم

آنچه من دانم و من می خوانم                                                                                                عشق میداند و من میدانم

طلعت عشق چه فرّخ فام است                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              نور چشم ودل خاص و عام است

دهن عشق چه شیرین سخن است                                                                               سخنش نقل و نبات دهن است

                                                                                                                                                                                                                                             طرّۀ عشق شکن در شکن است

                                                                                                                                                                                                                                             حسن اندر حسن اندر حسن است