------------------------------------------نالۀ شبگیر----------------------------------------
مائیم و آنکه حضرت او نور مطلق است دیگر هر آنچه هست از آن نور مشتق است
خورشید آسمان بسوی آستان او چون ذرّه در فضای هوایش معلّق است
---------------------------------------------50----------------------------------
آنجا که وصف عشق محبّان او رود نامی کجا ز قصّۀ عذرا و وامق است
شرط نخست در ره جانانه جان من باید حضور دل اگرت میل رونق است
گر رزق جانت آیت الله نور شد بینی که اوست هر چه که اصل است و ملحق است
مرغ سحر گه نالۀ شبگیر می کند مرغ حق است و نالۀ او ذکر یا حق است
دوشم جناب پیر طریقت حدیث کرد بنیوش کان حدیث شریف و موثّق است
گفتا اگر حیات ابد آرزو کنی گفتار یار آب حیات محقّق است
زاهد ترا هوای بهشت است و حور عین ما را رُخ نگار و شراب مروّق است
تا قرعه چون بنام من و تو در آیدا بینی که سابق است و کدامینش اسبق است
وسواس اهرمن همه طوفان هایل است دل روی موج قُلزُم دنیا چو زوراق است
پند خِرَد پذیر که کبریت احمر است راه هوس مپوی که عفریت احمق است
استاد نکته سنج حسن گفت کاین غزل
خوشتر ز شعر عمعق و یغمای جندق است
51-----------------16تیر---------------کعبۀ امید----------------1346ه ش
محبوب من که دائم هستم بگفتگویت معشوق من که دائم هستم بجستجویت
آیا شود که روزی روزی شود حسن را احسان گونه گون و الطاف نو بنویت
بشنیده ام که خویت چون روی تست دلکش ای من فدای رویت ای من فدای خویت
آیا شود که روزی با چشم خویش بینم آن قامت رسا و رُخسارۀ نکویت
ایکه به لیلةالقدر کرّوبیان بالا اسرار هر دو عالم گویند مو بمویت
آیا شود که روزی تفتیده جان ما را از تشنگی رهایی زاب زلال جویت
ای آستان قدست دارالسّلام جانها بس کاروان که بسته بار سفر بسویت
آیا شود که روزی این زار ناتوان را باری دهی ز لطفت پایی نهد بکویت
ای شاهد دلارا در بزم آفرینش وی شاهدان عالم مشتاق دید رویت
آیا شود که روزی این عاشق وصالت دستی رساند اندر دامان مشکبویت
ای کعبۀ امید خوبان درگه عشق چون تو خدیو باشی خود آبرو خدیوت
----------------------------------------------52----------------------------------------
آیاشود که روزی اندر برت حسن را
گویی چه خوش رسیدی اینک بآرزویت
درماه مبارک رمضان1374ه ق در مدرسۀ مروی تهران از استادعلامه شعرانی روحی له الفداء بیست باب اسطرلاب خواجه نصیرالدّین طوسی قدسّ سرّه فرا می گرفتم و آلت اسطرلاب را از کتابخانۀ مدرسۀ نامبرده مطابق شرایط کتابخانه بامانت گرفتم در وصف اسطرلاب گفتم؛
مرا یار عزیزی در کنار است که بیرون وصف حسنش از شمار است
بود حلقه بگوش عروۀ دین علاقه اش با شهور هشت و چار است
به پیشانی آن ماه دو هفته تمام آیةالکرسی نگار است
مقرنس حجره اش اندر بزرگی نهم چرخ جهان بیقرار است
کشیده پرده ای بر روی عالم که تار عنکبوتش پود و تار است
بصورت آفرین صد آفرین باد ز خالی بر لب لعل نگار است
چو جام جم جهان در او نمایان چو زلف دلبران پر تار و مار است
------------------------------------53----------------------------------
بعمر خویش باشد خضر ثانی بتن رویین دوم اسفندیار است
طلسمی باشد از سرّ الهی که افسونش فزون از صد هزار است بگرداگرد آن شمع دل افروز حسن از عشق او پروانه وار است
گرفتم تا در آغوشش بگفتا که تاریخ محبّت یادگار است
بگفتم سوم ماه مبارک هزار و سیصد و هفتاد و چار است
29خرداد-----------------------------مست صهبا------------------------------1349ه ش
ملک هستی بمثل جز قد و بالای تو نیست همه زیباست که جز پرتوی سیمای تو نیست
من از آن فصل اقامت که بود قد قامت خوانده ام جز قد و جز قامت رعنای تو نیست
مرهم داغ دل عاشق دل سوخته را جز که تیره نگه دیدۀ شهلای تو نیست
دوش در گرم فغانم سگی آمد بفغان که بمن گفت همین نالۀ تنهای تو نیست
من و سگ هر دو سر کوی تو در افغانیم تا نگویی چو سگی ناله و آوای تو نیست
همه جا جلوۀ جانانۀ تو در نظر است نیست یکذرّه که وی مظهر و مجلای تو نیست
-------------------------------------------54----------------------------------------
چیست آندل که ندارد شرف قرب و حضور چیست آندیده که شیدای تماشای تو نیست
من نه کشف و نه کرامت طلبم از کرمت که بسرّ و سر من غیر تمنّای تو نیست
حسنت را ز چه رو اینهمه شور است و نوا
گر نه از جود تو سرمست ز صهبای تو نیست
چهارشنبه-------------------------رشک خلد برین------------------------------10/10/47
ندانم چرا جان من آتشین است مگر هر که عاشق بود حالش این است
چه گویم زبی تابی مرغ جانم کجا مرغک نیم بسمل چنین است
نگر دیدگان و دلم را که بینی مر این ماه مرداد و آن فرودین است
نگارا بدین بنده فرما نگاهی که از درد و حرمان خود دل غمین است
خوشا آنکه پیوسته در حضور است خجسته کسی صاحب عقل و دین است
خنک آنکه دارای قلب سلیم است که آندل هلا رشک خلد برین است
چه چشم طمع دارد از خرمن دهر هر آن خوشه چینی که خلوت نشین است
--------------------------------------55---------------------------------------------
خبر داری ای سالک راه یا نی که بس رهزنت دائم اندر کمین است
هر آن نقش کاندر سرای وجود است ز حسنش سزاوار صد آفرین است
تویی درج اسرار غیب الغیوبی جهان خاتم و قلبت او را نگین است
ندانسته ای از کتاب وجودت که امّ الکتاب و کتاب مبین است
بشارت دهم از سرانجامت ایدل که کان کرم مالک یوم دین است
چرا زاهد اندر هوای بهشت است چرا بیخبر از بهشت آفرین است
چرا والۀ روی دلبر نباشد
هرآن دل ز کف داده چون نجم دین است
25 بهمن-----------------------------------دگرهیچ------------------------------1348
مائیم و رُخ یار دل آرام و دگر هیچ ما راست همین حاصل ایّام و دگر هیچ
ای زاهد بیچاره که داری هوس حور ای وای تو و آن هوس خام و دگر هیچ
---------------------------------------------56--------------------------------------
خواهی که زنی گام به امّید وصالش باید گذری اولّاً از کام و دگر هیچ
از خدمت نفست بِبُر ایدوست که این دون گرگی است که هرگز نشود رام و دگر هیچ
یا رب چه توان گفت مر این مرده دلانرا کاینها که شمار است بود دام و دگر هیچ
خواهی گذرد صیت تو از مشرق و مغرب می باش یکی بندۀ گمنام و دگر هیچ
از پرتو جام و رسخ ساقی به سحرها نجم است فروزان به بر و بام و دگر هیچ
جمعه21تیر----------------------------عاشق سوخته---------------------------1347ه ش
باز بدل شورش بیحد و بیسمرّ بود کز اثر پرتو جلوۀ دلبر بود
محشر تو آخر طول زمانی و من هردمیم محشر دیگری از سر بود
نیست درین آب و گل موطن اصلی دل لاجرم اندر ره کشور دیگر بود
کو قلمی تا کزو شرح تواند رود زآنچه درعاشق سوخته مضمر بود
نیست روا ای پسر در ره خودکامیت دور شوی زآنچه بهر تومقرّر بود
-----------------------------------------57------------------------------------------
آخر تو نیست جز آنچه بود اوّلت اینکه بود اوّلت تا چه در آخر بود
مُرده اگر نیستی زنده نئی چیستی زنده بود آنکه او مُردۀ دلبر بود
مرد خدایی اگر از چه نداری صفا مرد خدا را کجا قلب مکدّر بود
پیر جوانبخت ما گفت حضوری طلب خواهی اگر جان تو منوّر بود
بیم تو از دوزخ و نجم ز خود بیمناک
شاهد گفتار او قول پیمبر بود
اواخر ذی الحجه-------------------------آب حیات-------------------------------1389ه ق
پخته شد خامی و دارد نعمت وجد و سرور حمدلله ماشاءالله چشم بد بادا بدور
دوش کز جانانه اش نوشید از کأس دهاق یافت کامش لذّت شب زنده داری و حضور
سرّ که شد مرآة مجلوه در او از ملک جان بس تمثّلهای انواری که می یابد صدور
پیر دانایم شبی با رمز در نجوی بگفت عاشق اندر عاشقی میبایدش باشد غیور
کی تواند ره بیابد در حریم عاشقان آن گرفتاری که شد پابند او دارالغرور
-----------------------------------------57---------------------------------------
ای برادر راه هموار است بی شیب و فراز بندگی دارالسّلام است و ندارد شرّ و شور
چون یکی شد سالک و مسلوک میگردد عیان یک حقیقت بیش نبود آنچه آمد در ظهور
تا حسن زاب حیات عشق شسته لوح دل
دمبدم از وی فروزد پرتو الله نور
شنبه اول تیر---------------------------صهبای ولاء--------------------------------1347
تا بخال و زلف تو مرغ دلی در دام شد کام خود را برگرفت و خامش و آرام شد
اینکه زلف است اینچنین آرامش دلها بود وآنکه خال است آنچنان در لذّت از او کام شد
روی نیکوی ترا باید چه می گفتن دگر گر چه میگویند کو خود شهرۀ ایّام شد
من ز خوشنامی فتادم در میان گیر و دار ایخوش آن نیکو روش آزاده ای گمنام شد
چونکه مست از جام صهبای ولای دوستیم باک نی ارطشت رسوائی ما بر بام شد
دل همی پنداشت اندر عاشقی پخته است لیک چون بکوی عاشقان آمد بخامی تام شد
عقل را در سر همی سودای دیدار تو بود سایه ای از تار زلفت دیده و سرسام شد
-----------------------------------------59------------------------------------------
عارف اندر راه تو حاجی بیت الحرام آن ز خود عاری و این در کسوت احرام شد
نجم دین آملی باشد گدای ره نشینت
کز خداوند کرم مستوجب اکرام شد
پنجشنبه6تیر------------------------------مرغ سحر-------------------------------1347
تا که دل صید کمند زلف مشکین تو شد لاجرم تسلیم راه و رسم و آئین تو شد
نی در امروزت غلام حلقه در گوش است و بس کز ازل سر در کفت بنهاد و تمکین تو شد
چیست زیبنده بحال بندۀ فرخنده ای جز که در فرمان حکم و عهد دیرین تو شد
آن چه قد است و چه خد است و چه خالیست و چه خط مسلم و کافر زبان در مدح و تحسین تو شد
دشمن آتش نهاد تیره دل از خیرگیش مستحقّ لعن و رجم و ردّ و نفرین تو شد
ایخوش آن مرغ سحر کز نالۀ شبگیر خود هم نوای طائر و هم چشم پروین تو شد
جان خسرو فال فرّخ هم نشین آشنا با پیام دلنشین و نام شیرین تو شد
نجم دین آملی را تاج عزّت بر سر است تا بپایت سر نهاد و عبد مسکین تو شد
60--------29آذر---------------------------تربت ما--------------------------1363ه ش
تربت ما شرف از نور ولایت دارد شرر مصطبۀ عشق سرایت دارد
وادی ایمن ما با تحف قرآنی آن عزیزی بدر آید که عنایت دارد
حمد و اخلاص تو روح و ریحان منست زشمیم سحر قدر حکایت دارد
سر تو باد سلامت دل بشکستۀ ما اندرین گلشن عشّاق وصایت دارد
نه سکوتست که هر ذرّۀ خاکم دهن است سخن از غایت این نشأه بغایت دارد
تویی آن مصحف لاهوتی اسرار قدم که ز سر تا بقدم سورت و آیت دارد
رند درس ادب آموخته در مکتب عشق کی ز سرّ قدر دهر شکایت دارد
راویان ثقۀ حسن جمال صمدی بصد اسناد دو صد گونه روایت دارد
ظلمات دل نون شب ذوالنّونی را ذکر یونس بدل حمت کفایت دارد
یک بیک جدولی از بحر وجودیم همه وه چه بحری نه بدایت نه نهایت دارد
حسنا دل که خداوند جهانراست حرم پاسبانش بود آنکس که درایت دارد
61-----پنجشنبه25شعبان المعظم89-----------------شهرالله-------------------15/8/1348
خوش آمد باز شهرالله خوش آمد برای مردم آگه خوش آمد
ندای عرشی صوموا تصحوا ز میر کاروان ره خوش آمد
خوش آمد همدم شب زنده داران چو یار مهربان از ره خوش آمد
بود در این صدف درّ یتیمی فروزانتر ز مهر و مه خوش آمد
فرود آمد به شهرالله قرآن ز هفتم آسمان به به خوش آمد
نه قرآن بلکه دیگر مصحف حق در او نازل شده خه خه خوش آمد
مهی گسترده در وی خوان یزدان ندارد منع این درگه خوش آمد
در این مه میهمانان خدائیم خدایا این مبارک مه خوش آمد
برای خلوت دل دادۀ عشق سر شب تا سحر صد ره خوش آمد
حسن از ذوق ادراکش سراید
خوش آمد باز شهرالله خوش آمد
62----------21شعبان1388ه ق-------------------دل عاشق-------------22آبان1347ه ش
دل آن نبود که با دلدار نبود بکار خویشان بیدار نبود
به روز اندر پی تحصیل دانش به شب در ذکر و استغفار نبود
مسلمان آن کسی باشد کسی را ز قول و فعل او آزار نبود
عبادت را اگر جانست ور نه سخن از اندک و بسیار نبود
نباشد بلبل شوریده ور نه کجا باشد که آن گلزار نبود
مریض عشق را والله و بالله دوایی در همه بازار نبود
دل عاشق بود دُرج معانی زبان را قدرت گفتار نبود
گدای آستان قدس یارم اسیر درهم و دینار نبود
خریداری در این بازار هستی به از عشق حقیقی بار نبود
در این درگه نباشد نا امیدی مپنداری که بهرت بار نبود
یکی برزیگری شادانه می گفت که شادی جز به کسب و کار نبود ---------------------------------------63------------------------------------------
گلی را باغبانی گفت ارجت هویدا کی شدی گر خار نبود
شنیدم بلبلی با گل همیگفت حدیث عشق در طومار نبود
چه خوش میگفت آن فرزانه مجنون چو لیلی سرو خوش رفتار نبود
براه دوست رنج دوست بردن برای دوستان دشوار نبود
شنیدم عاشقی دیوانه می گفت همه یار است و غیر یار نبود
گدایی ره نشینی گفت یاران گدایی همچو من را عار نبود
یکی ترسا به شیخ پارسایی بگفتا این ره دیدار نبود
تو آتش ترس و من آتش پرستم نصیب ما بجز پندار نبود
یکی قلّاش اندر نیزه می گفت همه مستند و یکی هشیار نبود
حسن را نکته سنجی گفت کس را
بحسن شعر تو انکار نبود
64---------------------------------------محفل قدس----------------------------------
دوش ما را گذر سوی میخانه شد سوی میخانۀ خاص جانانه شد
اندر آن مصطبه گرم جوش و خروش صف بصف کف کنان خم و پیمانه شد
اهل آن محفل قدس از شش جهت گرد شمع رُخ یار پروانه شد
دل ندارد خبر زآنچه در سرّ اوست ور نه با آشنا از چه بیگانه شد
تا بدرگاه خود یار بارم بداد خزف بی بها رشگ دُر دانهشد
ایخوش آن بیخودی از سر وجد و شور همدم گریه و آه مستانه شد
عقل از هیبت سیر عنقای عشق همچو موسیچه شد دنگ و دیوانه شد
اسم اعظم نه از الف و با و تا است سرّ مکتوم ما لاف افسانه شد
بذر یک اربعین کلیمی نگر هر یکی دانه اش هفتصد دانه شد
حسن آملی تا به میخانه شد
خام نا بخردی پخت و فرزانه شد
------------65------------------------------اسرافیل عشق-----------------------------
دیدۀ ما و رُخ ماه تو هرچه باد باد ور نه هر هفت آسمان دیده ام بر باد باد
بس بود در کام ما حلوای از با تا بسین آه آه از مردم ناکام نادان داد داد
حسبنا الله گفتم و نعم الوکیل از جان و دل هر چه بگرفته است بگرفته است و هر چه داد داد
صُور اسرافیل عشق است و خروش اوست اوست داد میکائیل کیل است و ندای داد داد
گفتم ایدل در کف خر بندگان دهر چیست گفت باد است و دگر باد است و باز هم باد باد
ما در دنیا و اولاد دَنیّش را ببین هر چه را زائیده کور و کر مادر زاد زاد
گر حسن در بوستان هستی است آزاد و شاد
سرو آزاد است و از سر تا قدم شمشاد شاد
18تیر-------------------------------------نعمت قرب-----------------------------1352
دیدی ای دل اگرت سینۀ سوزان نبود دیدگانت برُخ دوست فروزان نبود
بخداوند که سر گرم مجازیم همه ور نه از کلّ خودش جزء گریزان نبود
بهر توزین کدو و کلم است این میزان بهر توزین تو زین شاکله میزان نبود
----------------------------------------66------------------------------------------
جان بشد در ره جانانه نکو شد که بشد نعمت قرب متاعی است که ارزان نبود
به دیار به دو یاری که توان دل خوش کرد در همه روی زمین از چه عزیزان نبود
ابر بگریست چمن خنده کنان گفت حسن
تو چو من کی شوی ار اشک تو ریزان نبود
25رجب1388ه ق--------------------------خمخانۀ عشق----------------------26مهر1347
عاشق صادق کجا در روز و شب آرام دارد کی هوای خام گیر و دار جاه و نام دارد
آه گر ایّامت از قدس کمالت باز دارد داستانهای شگفتی دفتر ایّام دارد
مرد بخرد کی ز دست چرخ نالد زانکه داند نوش او نیش است و هم آلاء و هم آالام دارد
آدمی یعنی کتاب کاملی کز کلک دانا یک بیک حرفش دلالت بر دو صد احکام دارد
بار آزت را بیفکن تا که یکدل ره سپاری کی سر آسوده بازرگان غرق وام دارد
سالکا از خویشتن همواره باید هوشیارت رهزنانی در کمینت دام در هر گام دارد
ایخوش آنمرغ سحر در گلبن وصل امیدش از خوش الحانی خود دل شاد و شیرین کام دارد
----------------------------------------67-------------------------------------------
گر چه بتوان گفت مدّعی را نام طیفورش نهادن کی توان گفتش که حال عارف بسطام دارد
خرّم آن بی پا و سر رندی که از بخت بلندش ره سوی خمخانۀ عشّاق بام تا شام دارد
نجم در حیرت اقامت داشت گر از استقامت
رجعتی در نظمش از آغاز تا انجام دارد
-------------------------------------خلوتگاه عشق-------------------------------------
ره عشق است و نوش و نیش دارد هزاران گردنه در پیش دارد
برو راه خود و امثال خود گیر که این ره لائق درویش دارد
کجا ره میبرد در بزم خوبان هر آنکو نفس بد اندیش دارد
بکام دل رسیدن آرزوئیست که سالک را اسیر خویش دارد
شنیدم عاشقی فرزانه می گفت چو من دیوانه دیگر کیش دارد
عجب بزمی است خلوتگاه معشوق که در شب عاشق دل ریش دارد
چه میپرسی زمن از وی نشانی نشانیش کسی دانیش دارد
حسن را ار تمنّی وصالست دلش را دور از تشویش دارد
68-------جمعه23شعبان المعظم1388ه ق--------مهد امان-----------------24آبان1347ه ش
ماه رمضان آمد نور دل و جان آمد نور دل و جان آمد ماه رمضان آمد
به به رم از آن آمد یکسر همه دیوان را یکسر همه دیوان را به به رم از آن آمد
نیروی روان آمد مر سالک صادق را مر سالک صادق را نیروی روان آمد
عاشق بفغان آمد از شوق سحر خیزی از شوق سحر خیزی عاشق بفغان آمد
از سوی جنان آمد آنرا که دلت خواهد آنرا که دلت خواهد از سوی جنان آمد
چون بند گران آمد بر گردن محرومان بر گردن محرومان چون بند گران آمد
از عالم جان آمد قرآن کریم این مه قرآن کریم این مه از عالم جان آمد
سعدان بقران آمد از قدرش و قرآنش از قدرش و قرآنش سعدان بقران آمد
در مهد امان آمد زین مه حسن نجمش
زین مه حسن نجمش در مهد امان آمد
